Schokkende situaties..
Door: Marly Peeters
Blijf op de hoogte en volg Marly
20 Oktober 2015 | Tanzania, Dar es Salaam
Een van mijn laatste verhalen! Afgelopen week heb ik een van mijn heftigste weken gehad op de verloskamer in Tanzania. De week begon vrij rustig en Anna en ik hebben rustig aan wat vrouwen laten bevallen. Bij de bevallingen die ik heb gedaan de afgelopen week werden bijna alleen maar meiden geboren en de jurkjes die mijn oma had gemaakt zijn nu allemaal op een goede bestemming terecht gekomen. De moeders vonden het ontzettend leuk en waren hier erg dankbaar voor.
Donderdagmorgen kwamen Anna en ik op de verloskamer aan en was er geen personeel te bekennen. Er lag één zwangere vrouw op de afdeling en ze had het gevoel dat ze moest persen dus ik heb een vaginaal onderzoek uitgevoerd. Ze had volledige ontsluiting, maar het hoofdje zat nog erg hoog dus we wilden nog even wachten voordat we zouden gaan starten met persen. We gingen weer even zitten (met de vrouw in ons zicht) en wanneer Anna na 10 minuten de vrouw even wat water wilde geven, draaide ze weg met haar ogen en begon ze te stuipen. Ze lag gelukkig al op haar zijde en ik vroeg Anna om de vrouw op haar zijde te laten liggen en ik ben naar buiten gerend om hulp te halen (aangezien er nog steeds niemand op de verloskamer aanwezig was). Gelukkig zaten er buiten 2 jongens (verpleegkundigen) en ik schreeuwde dat het om een eclamptisch insult ging en dat hulp gewenst was. Op hun elfendertigst kwamen ze aankakken, maar later was ik blij dat er 2 mannen waren meegekomen, want tijdens het insult van de vrouw kwam ze in een keer rechtop met vuur in haar ogen en begon ze rond zich heen te zwaaien en leek het of ze Anna wilde bijten. Wow, dit had ik tot nu toe nog nooit gezien en zag er heel akelig uit! De mannelijke verplegers probeerden haar stevig vast te houden, maar dit lukt niet en eentje begon ook al weg te rennen van haar. Uiteindelijk kalmeerde ze, is er medicatie toegediend en is (wanneer de rest van de verpleging en doktoren aankwamen) de vrouw bevallen door middel van een vacuüm. We kregen achteraf complimenten over ons handelen. Een bizarre, leerzame situatie!
Vrijdagochtend vertrok Anna naar Zanzibar en ben ik alleen naar het ziekenhuis gegaan. Ik kwam om 8:15 ’s morgens aan en ik zag al meteen dat het chaos op de afdeling was. Een heel aardige zuster bedankte God meteen dat ik was gekomen om te werken. Om 8:30 had ik al een prachtig meisje en jongetje op de wereld gezet. Snel de dossiers ingevuld en op naar de volgende bevallige vrouw.
Er lagen 2 ‘stuiten’ op de afdeling. Bij de eerste stuitbevalling was er sprake van prematuriteit en heb ik geassisteerd. Wanneer het beentje werd geboren, zagen de zuster en ik dat er wat huid van de beentjes af was en dachten dat het kindje waarschijnlijk zou zijn overleden in de baarmoeder. Er werd een klein jongetje geboren van 1250 gram en de dokter was er inmiddels bijgekomen. Hij luisterde naar het hartje en zij dat het kindje was overleden, maar toen zag ik dat de borstkas een beetje omhoog ging! Ik luisterde naar de harttonen en deze waren dus WEL te horen, maar heel traag! Ik ben begonnen met reanimeren en uiteindelijk klom de hartslag op en kon het ademen uit zichzelf. Ik heb het naar de neonatologieafdeling gebracht en de zorg overgedragen. Wanneer ik aan het einde van mijn dienst nog eventjes langs ging, waren ze weer aan het reanimeren. Het kindje heeft het uiteindelijk niet gered.
Bij de andere stuitbevalling (39 weken zwanger) was er sprake van een intra- uteriene vruchtdood. Deze mevrouw was gepland voor een keizersnede, maar ze moest zo lang wachten dat er al een voetje geboren werd. Een verpleegster stond met haar handschoenen aan, maar ze vroeg me om mijn handschoenen aan te trekken. Handschoenen aangetrokken en heb het lichaampje ontwikkeld. De armen waren opgeslagen (de armpjes langs het hoofdje) en het was vrij lastig om deze te ontwikkelen. Bevallingen waarbij kindjes al een tijdje zijn overleden in de baarmoeder zijn vaak vrij moeilijk en vooral als het in een stuit ligt. Na wat handgrepen zijn de armpjes geboren en probeerde ik het hoofd te ontwikkelen. Dit lukte mij en de verpleegster allebei niet, dus ik heb de dokter erbij gehaald. De dokter kwam binnen en zei dat de vrouw op een ander bed moest gaan liggen, omdat van dit bed het achterste deel er niet af kon (voor ruimte te maken om te handelen). De vrouw stapte uit het bed, MET DE BENEN EN DE ROMP VAN HET OVERLEDEN KINDJE TUSSEN HAAR BENEN en wandelde zo naar het andere bed. Het leek een scène uit een horrorfilm. Ik kreeg er kippenvel van! De verloskamer lag vol en we hebben een andere vrouw die op het punt stond om te bevallen verhuisd naar het bed van deze cliënt. Verschillende doktoren hebben een uur lang aan het kind getrokken om zo het hoofdje te ontwikkelen, maar het lukte maar niet. In de tussentijd heb ik nog 2 bevallingen begeleid en nadat ik deze voltooid had vroeg ik aan de dokter wat ze ging doen als het niet zou lukken. Ze antwoordde dat ze dan de romp los ging snijden van het hoofdje en ze het hoofdje operatief zou gaan verwijderen. Een paar minuten later werd het hoofdje gelukkig geboren en bleef deze gruwelijke scène bespaard! Het overleden kindje kwam er misvormd uit. De moeder heeft erg veel moeten lijden en kreeg totaal geen professionele begeleiding achteraf. Ik voelde dat het tijd was om naar huis te gaan. In de dala dala was ik de dag aan het overdenken en moest ik mijn tranen inhouden. Jeetje, deze heftige dag zal ik niet snel vergeten. Thuis aangekomen was ik helemaal alleen met de mannen van Work the World. Een deel van de groep was een weekendje naar Zanzibar en de andere 3 meiden zaten nog in een dorpje en zouden de zaterdag terugkomen. Ik heb het hele verhaal opgeschreven in mijn dagboekje en ben aan het zwembad gaan liggen. Zaterdag kwam Marthe terug van ‘the village’ en zondag zou ze richting Nederland vertrekken. Marthe en ik hebben zaterdagavond haar laatste avondje heel goed gevierd. We zijn gaan eten in een Ethiopisch restaurant en zijn erna lekker op stap gegaan. Zondagavond vertrok ze en ik kon mijn tranen weer niet bedwingen. Afscheid nemen is niks voor mij!
De laatste 2 weken op de verloskamer zijn aangebroken! Ik ga er nog zoveel mogelijk uithalen wat erin zit en daarna ga ik genieten van een heerlijke trip met pap & mam.
Liefs, xx
-
20 Oktober 2015 - 21:08
Lies:
Och erm wat n ellende daar... ik ben blij dat je daar zo'n geweldig goede hulp bent.
RESPECT voor wat je doet Marly!!
-
20 Oktober 2015 - 21:42
Petra Wijers:
Wauw Marly, wat heftig!!
Wens je nog heel veel kracht en wijsheid de komende 2 weken. Je zult hier wel veel sterker uitkomen.
Groetjes, ook aan pap en mam, als ze er zijn en veel plezier.
Petra en Jan Wijers. -
20 Oktober 2015 - 22:35
Isis:
Succes de laatste weken. Wat een ervaringen!! -
21 Oktober 2015 - 17:32
Annabel:
Heftig Marly!
Inderdaad enorm veel respect voor wat je daar doet en hoe je het doet!
Trots op jou!
Dikke knuffel van ons alledrie! -
24 Oktober 2015 - 22:03
Peet:
Heftig Marly..respect voor wát je doet! Wat een ervaringen... -
27 Oktober 2015 - 19:26
Grad:
Hoi Marly,
Ik heb met zéér gemengde gevoelens jouw verhalen over je werk gelezen. Overigens, wel met heel veel respect voor al hetgeen je daar doet!! Complimenten!!!
De verhalen over het uitgaansleven heb ik met veelplezier gelezen, maar zo kennen we enne echte Knotte natuurlijk ook..................
Ik wens jullie (pap en mam zijn immers onderweg....) nog een hele fijne tijd toe in Tanzania!! Kom allemaal weer veilig thuis ien ut Hedsbuüle-land..........
Groete, Grad (ôk van ôs Peet en de rest van mien vrollie) -
28 Oktober 2015 - 15:38
Jovdmunckhof:
Hoi Marly.
Wat een verhaal meid .dit is niet te geloven.Je bent een hele ervaring rijker.
Wat wonen wij hier in een geweldig land.
Pap en Mam zijn onderweg geniet er samen van .En tot over een paar weekjes.
liefs tante Jo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley