Bomba bomba!

Afgelopen vrijdag vertrokken Sarah, Becca en ik na 3 uurtjes slaap met de ferry richting Zanzibar om daar lekker een paar dagen te genieten van de rust! We hebben ons lesje wel geleerd dat alcohol drinken de avond voordat je de ferry neemt niet zo heel slim is. Eenmaal aangekomen zijn we lekker op het strand gaan liggen en ’s avonds zijn we naar een feestje op het strand geweest. Zaterdag zijn we richting Stonetown vertrokken en zijn daar op een bootje gestapt richting Prison Island. Daar hebben we schildpadden bewonderd en gesnorkeld. Zondagochtend zijn we heel vroeg vertrokken naar het zuiden van Zanzibar om daar met de dolfijnen te zwemmen. We hadden het geluk dat er op dat moment veel zwommen!! We zijn met de ferry terug vertrokken richting Dar es Salaam en thuis aangekomen stond Marthe ons op te wachten, een meisje uit Amsterdam! Jeej, wat is het heerlijk om weer eens lekker Nederlands te kunnen praten hier!

Maandagochtend zijn we vroeg vertrokken richting het ziekenhuis. We kwamen binnen en de dokter vroeg ons meteen om te assisteren bij een vacuümextractie. Eh... oke.. is goed, wat moeten we doen? Nog nooit gezien op z’n Afrikaans dus was benieuwd hoe het er hier aan toe ging. De vacuümpomp was erg verouderd en bleek achteraf ook niet heel goed te werken. Hij schoot meerdere malen los (lees 7x) en vol afgrijzing hebben we een kwartier lang toe moeten kijken hoe het kind ontwikkeld werd. In wat voor toestand zou dit babytje ter wereld komen dacht ik nog. Ik stond in de startblokken met een ‘penguin’ (een plastic voorwerp waarmee je de keel en de neus hier kunt uitzuigen). Wanneer het babytje geboren werd deed het niks! Snel afgeklemd en meegenomen naar de opvangtafel. Zo goed als mogelijk uitgezogen met de penguin en gestart met beademingen en compressies. Niemand van de verpleging keek er naar om en wanneer ik om hulp riep kwamen ze toekijken. Erg frustrerend. Sarah hielp me waar nodig was wat erg knap was want ze had nog niet eerder een reanimatie gedaan. De hartslag steeg, maar het babytje kon nog niet van zichzelf ademen. Intubatiemateriaal hadden ze niet in voorraad en hebben het na een uur moeten opgeven. Heel langzaam is het babytje gestorven. In de tijd die daarop volgde probeerden we de verpleging duidelijk te maken dat ze het slechte nieuws aan de moeder moesten gaan vertellen. Ze zeiden dat ze het gingen doen, maar naar 2 uur was er nog niks van terecht gekomen en zijn we er zelf heen gegaan. We hebben haar de keuze gegeven om het kindje te zien en dat wilde ze heel graag. Wanneer de verpleging op de afdeling dit zag, werd het totaal niet gewaardeerd, omdat de moeders dan gaan huilen.. Proberen uit te leggen aan ze dat het goed is voor de rouwverwerking, maar dat begrepen ze niet zo goed. Wanneer ik de moeder het kindje in de armen gaf ben ik zelf eventjes naar buiten gegaan. Ik wist dat dit ging komen, maar je kunt je hier totaal niet op voorbereiden. We zijn vroeg richting huis vertrokken om de volgende dag weer fris te beginnen.

Dinsdag was het hectisch toen we aankwamen. Iedereen was bezig (raar gezicht, want de helft van de tijd staat de verpleging hier te apegapen). Snel omgekleed en kreeg van iemand een mevrouw toegewezen. Geen tijd om het dossier te lezen, want het hoofdje was al in zicht. Handschoenen aangetrokken en Sarah gevraagd om snel de spullen te pakken en klaar te leggen. Ze riep nog dat er geen mesjes meer waren om de navelstreng mee door te snijden (scharen hebben ze hier niet) en een paar seconden later wanneer het hoofdje kwam voelde ik een strakke omstrengeling. Ohh nee shit.. geroepen om iets scherps en uiteindelijk kreeg ik een kocher in mijn handen gedrukt waarmee ik de navelstreng heb doorgescheurd. Gelukkig huilde het kind meteen goed door! Ooooh wat was ik opgelucht, ik stond te trillen op mijn benen. Die dag heb ik verder nog een bevalling van een afstandje bekeken waarbij er grof geweld werd gebruikt door verpleging en dokters om het kind eruit te krijgen. De dokter stond op bed en de verpleging bleef de vrouw maar slaan. Met 10 mensen stonden ze naar 1 bevalling te koekeloeren. Ik ben met Sarah bij een doodgeboorte gaan kijken die ook moeizaam verliep. Het hoofd kwam er helemaal vervormd uit en de romp volgde niet soepel. Een erg interessante dag!!!

Woensdag heb ik een gezonde jongen en meisje op de wereld geholpen. Het waren hele fijne en mooie bevallingen om te begeleiden. Dat mocht ook wel weer een keer. Een kindje had 12 vingers en hebben ze meteen op de verloskamers afgebonden. Na placement zijn we naar een weeshuis in Dar es Salaam geweest. Wanneer we de auto uitstapten hingen de kindjes letterlijk aan onze benen. De knuffels die mijn oma heeft gebreid vielen in de smaak bij de kindjes! ’s Avonds zijn we met een gynaecoloog, een vriend van hem en Mo (WTW staff) naar de karaoke geweest aan het strand. Helemaal mijn ding!! Met z’n 5jes hebben we Mambo nr. 5 zitten bleren door de microfoon. Super gezellig en iets te laat geworden!

’s Morgens vroeg weer naar placement gegaan en hebben we 2 keizersnedes gevolgd die door dezelfde gynaecoloog werd uitgevoerd die behoorlijk wat gezopen had de avond ervoor (blij dat ik niet zijn patiënt was die op de tafel lag). Na 2 keizersnedes had ik wel genoeg bloed gezien en geroken en ben ik lekker vroeg richting huis vertrokken om bij te tanken. ’s Avonds weer BBQ gehad met de meiden en daarna vertrokken richting een bar waar prostituees zich proberen te verkopen. Super grappig, oude westerse mannen (zo rond pap zijn leeftijd) die je de meest houterige danspasjes ziet uitvoeren om daarna samen te vertrekken met een prostituee. Erg vermakelijk om naar te kijken!

Nu lekker het weekend in! Hakuna matata!

Badai!