The way of life
Door: Marly Peeters
Blijf op de hoogte en volg Marly
03 September 2015 | Tanzania, Dar es Salaam
Ik begin steeds meer aan de Afrikaanse leefstijl te wennen! Het motto hier is: Hakuna matata! Don’t worry, be happy. Ik voel me hier dus wel thuis! De huwelijksaanzoeken blijven binnenstromen, maar jullie hoeven je tot zover nog geen zorgen te maken dat ik hier blijf hoor;)! Ze kennen in Tanzania niet ‘een vriendje of vriendinnetje hebben’, maar het is meteen je man of je vrouw. De mannen hebben hier elk ongeveer 5 vrouwen, lucky bastards!
Het begin van de week was voor Marly niet zo happy. Afgelopen weekend hadden we gepland om de stranden te gaan bezoeken, maar helaas… Zaterdag was ik niet zo fit en het werd er niet beter op. Na 3 dagen hoge koorts, niks te kunnen eten, rennen naar de wc en vanuit een stapelbed in een emmer proberen te spugen die ik vergeten was mee mijn bed in te nemen (raak overigens, sliep niemand onder mij gelukkig!) ben ik toch maar met wat schrik naar het ziekenhuis gegaan. Iemand van de organisatie ging met me mee en gelukkig was het een heel ander ziekenhuis dan ik had verwacht! Ze hebben alles getest en gelukkig was het geen malaria of cholera, maar een bacteriële infectie. Fieuw! Opgelucht ging ik naar huis met antibiotica. Nu ben ik weer bijna helemaal de oude!
Woensdag en donderdag ben ik weer naar ‘placement’ kunnen gaan. Woensdag heb ik op de neonatologieafdeling gestaan, omdat de 2 andere meiden voor de laatste week hier zijn en op de verloskamers staan. Ik heb met een heel aardige verpleegkundige meegekeken, maar je moet hier wel echt je grenzen aangeven. Ze laten je alles doen! Zo zei de verpleegkundige dat ik ‘ff’ een infuusje moest prikken bij een prematuurtje waarvan ik dacht ‘die gaat het hier niet redden’. In ons werk wordt dit vaak door kinderartsen/ neonatologen gedaan en veel ervaring had ik hier niet mee. Ik zei dat ik dit niet ging doen, maar ze zei dat ik het moest proberen en ze zou mee kijken. Ik zei met tegenzin dat ik het 1x zou proberen en dat wanneer het zou mislukken iemand anders het moest doen. Nou, het mislukte. De verpleegkundige nam het over en heeft het maar liefst 8x geprobeerd. Hierna zei ze: ‘probeer jij eens een infuus in het hoofdje te prikken’. Ik zei hapana hapana (nee nee) en heeft er uiteindelijk een dokter bij gehaald.. Eigenwijs, dat was ze!
Arm kind! Ik ben ondertussen maar kindjes gaan voeden, waarvan de moeder is overleden.
De steriliteit is hier echt je van het.. er liep een kat rond op de neonatologieafdeling.. onvoorstelbaar!!
Donderdag heb ik samen met de 2 andere meiden de verloskamers gerund. In de ochtend was het erg rustig, maar in de middag stroomde het vol. De andere meid deed een bevalling en ik assisteerde haar en deed de eerste opvang van het kind. Dit kind kwam slap ter wereld. Hulp erbij geroepen van het andere meisje en met zijn drietjes zijn we begonnen om er weer wat leven in te krijgen door middel van suctie en beademingen. Een reanimatie was dit keer niet nodig. We wilden dit kind zo snel mogelijk op de neonatologieafdeling hebben terwijl de verloskundigen ons remden en zeiden: ‘Nee we moeten eerst het papierwerk in orde hebben en dan kan het kind naar de neonatologieafdeling worden gebracht.’ We deden net of we het niet gehoord hadden en zijn naar de neonatologieafdeling gerend met het kind in onze handen (gebrek aan bedjes). Het pasgeboren babytje knapte snel op met wat zuurstof en kinderarts was er ondertussen ook bijgekomen. Terwijl de kinderarts bezig was met de pasgeboren baby zag ik in mijn ooghoek de prematuurtjes liggen. 5 baby’s in 1 bed. Ik keek er snel overheen toen ik zag dat het middelste kindje niet ademde en grauw keek. Ik tikte het andere meisje gauw aan en zei kijk eens.. dat kindje leeft volgens mij niet eens meer! Harttonen geluisterd, niet te horen. De kinderarts was nog bezig met ‘onze baby’ maar ik zei tegen hem dat het kindje in het bed erlangs niet meer leefde. Hij keek om en vroeg me om te assisteren met de reanimatie. Ik zei: Waarom nog reanimeren? Er zijn geen harttonen meer, het heeft geen zin meer. Geen idee hoe lang dat kindje al dood in het bed heeft gelegen. De kinderarts begon het babytje wat heen en weer te schudden en begon met hartmassage. Ik en het andere meisje keken elkaar met grote ogen aan. Wat doet hij nou weer.. iedereen kan zien dat dat kindje is overleden. Na een minuut concludeerde hij dat het kindje inderdaad was overleden. Als toeschouwers hadden we alle moeders die op de grond borstvoeding aan het geven waren. Bah, wat een rare dag! Ik en het andere meisje zijn teruggegaan naar de verloskamers om het andere meisje te helpen en om daarna naar huis te gaan. Het was genoeg geweest voor vandaag. Het meisje dat de bevalling had gedaan wilde voordat we naar huis gingen nog ff naar het pasgeboren babytje gaan kijken, dus zijn we nog ff meegegaan. Het was ongeveer een uur later en het overleden kindje lag nog steeds onbedekt tussen de levende prematuurtjes!! Gefrustreerd zijn we vertrokken en hebben we ons getrakteerd op een lunch bij de KFC. Dat deed ons goed!
Morgenochtend vertrek ik met 2 andere meiden uit het huis richting Zanzibar waar we tot zondagavond verblijven. Zwemmen met dolfijnen, stone town, schildpadden bewonderen, duiken/ snorkelen en niks doen, ff een soort ‘minivakantie’!! Ik moet pap en mam in november toch wel de leuke plekjes op het eiland kunnen laten zien he;)! Vanaf maandag sta ik als enige ‘mzungu’ op de verloskamer en zal het flink aanpoten worden.
Dikke knuffel van mij!
Het begin van de week was voor Marly niet zo happy. Afgelopen weekend hadden we gepland om de stranden te gaan bezoeken, maar helaas… Zaterdag was ik niet zo fit en het werd er niet beter op. Na 3 dagen hoge koorts, niks te kunnen eten, rennen naar de wc en vanuit een stapelbed in een emmer proberen te spugen die ik vergeten was mee mijn bed in te nemen (raak overigens, sliep niemand onder mij gelukkig!) ben ik toch maar met wat schrik naar het ziekenhuis gegaan. Iemand van de organisatie ging met me mee en gelukkig was het een heel ander ziekenhuis dan ik had verwacht! Ze hebben alles getest en gelukkig was het geen malaria of cholera, maar een bacteriële infectie. Fieuw! Opgelucht ging ik naar huis met antibiotica. Nu ben ik weer bijna helemaal de oude!
Woensdag en donderdag ben ik weer naar ‘placement’ kunnen gaan. Woensdag heb ik op de neonatologieafdeling gestaan, omdat de 2 andere meiden voor de laatste week hier zijn en op de verloskamers staan. Ik heb met een heel aardige verpleegkundige meegekeken, maar je moet hier wel echt je grenzen aangeven. Ze laten je alles doen! Zo zei de verpleegkundige dat ik ‘ff’ een infuusje moest prikken bij een prematuurtje waarvan ik dacht ‘die gaat het hier niet redden’. In ons werk wordt dit vaak door kinderartsen/ neonatologen gedaan en veel ervaring had ik hier niet mee. Ik zei dat ik dit niet ging doen, maar ze zei dat ik het moest proberen en ze zou mee kijken. Ik zei met tegenzin dat ik het 1x zou proberen en dat wanneer het zou mislukken iemand anders het moest doen. Nou, het mislukte. De verpleegkundige nam het over en heeft het maar liefst 8x geprobeerd. Hierna zei ze: ‘probeer jij eens een infuus in het hoofdje te prikken’. Ik zei hapana hapana (nee nee) en heeft er uiteindelijk een dokter bij gehaald.. Eigenwijs, dat was ze!
Arm kind! Ik ben ondertussen maar kindjes gaan voeden, waarvan de moeder is overleden.
De steriliteit is hier echt je van het.. er liep een kat rond op de neonatologieafdeling.. onvoorstelbaar!!
Donderdag heb ik samen met de 2 andere meiden de verloskamers gerund. In de ochtend was het erg rustig, maar in de middag stroomde het vol. De andere meid deed een bevalling en ik assisteerde haar en deed de eerste opvang van het kind. Dit kind kwam slap ter wereld. Hulp erbij geroepen van het andere meisje en met zijn drietjes zijn we begonnen om er weer wat leven in te krijgen door middel van suctie en beademingen. Een reanimatie was dit keer niet nodig. We wilden dit kind zo snel mogelijk op de neonatologieafdeling hebben terwijl de verloskundigen ons remden en zeiden: ‘Nee we moeten eerst het papierwerk in orde hebben en dan kan het kind naar de neonatologieafdeling worden gebracht.’ We deden net of we het niet gehoord hadden en zijn naar de neonatologieafdeling gerend met het kind in onze handen (gebrek aan bedjes). Het pasgeboren babytje knapte snel op met wat zuurstof en kinderarts was er ondertussen ook bijgekomen. Terwijl de kinderarts bezig was met de pasgeboren baby zag ik in mijn ooghoek de prematuurtjes liggen. 5 baby’s in 1 bed. Ik keek er snel overheen toen ik zag dat het middelste kindje niet ademde en grauw keek. Ik tikte het andere meisje gauw aan en zei kijk eens.. dat kindje leeft volgens mij niet eens meer! Harttonen geluisterd, niet te horen. De kinderarts was nog bezig met ‘onze baby’ maar ik zei tegen hem dat het kindje in het bed erlangs niet meer leefde. Hij keek om en vroeg me om te assisteren met de reanimatie. Ik zei: Waarom nog reanimeren? Er zijn geen harttonen meer, het heeft geen zin meer. Geen idee hoe lang dat kindje al dood in het bed heeft gelegen. De kinderarts begon het babytje wat heen en weer te schudden en begon met hartmassage. Ik en het andere meisje keken elkaar met grote ogen aan. Wat doet hij nou weer.. iedereen kan zien dat dat kindje is overleden. Na een minuut concludeerde hij dat het kindje inderdaad was overleden. Als toeschouwers hadden we alle moeders die op de grond borstvoeding aan het geven waren. Bah, wat een rare dag! Ik en het andere meisje zijn teruggegaan naar de verloskamers om het andere meisje te helpen en om daarna naar huis te gaan. Het was genoeg geweest voor vandaag. Het meisje dat de bevalling had gedaan wilde voordat we naar huis gingen nog ff naar het pasgeboren babytje gaan kijken, dus zijn we nog ff meegegaan. Het was ongeveer een uur later en het overleden kindje lag nog steeds onbedekt tussen de levende prematuurtjes!! Gefrustreerd zijn we vertrokken en hebben we ons getrakteerd op een lunch bij de KFC. Dat deed ons goed!
Morgenochtend vertrek ik met 2 andere meiden uit het huis richting Zanzibar waar we tot zondagavond verblijven. Zwemmen met dolfijnen, stone town, schildpadden bewonderen, duiken/ snorkelen en niks doen, ff een soort ‘minivakantie’!! Ik moet pap en mam in november toch wel de leuke plekjes op het eiland kunnen laten zien he;)! Vanaf maandag sta ik als enige ‘mzungu’ op de verloskamer en zal het flink aanpoten worden.
Dikke knuffel van mij!
-
03 September 2015 - 17:51
Petra En Jan Wijers:
Hallo Marly,
Gelukkig dat je weer bent opgeknapt! Pap en Mam zullen zich af en toe wel echt zorgen maken.
Wat een heftige ervaringen maak jij daar mee! Wat hebben we het hier toch goed dan.
Hopelijk kun je er wel goed met anderen over praten.
Geniet heel erg van je vrije dagen nu, veel plezier!
Mooi om jou zo te volgen via je reisverslag.
Groetjes Petra en Jan. -
03 September 2015 - 19:47
Trudy:
Hoi marly.
Wat een verhaal maar gelukkig dat jezelf weer bent opgeknapt. Jij maaktcdaar din gaan en mee die hier niet gevonden ebeuren. Wat een luxe hebben wij dan maar daar is het ook triets. Kunnen wij hier niet voor stellen. Maar jij moet er ook tegen kunnen dat het daar zo gaat. Hygiëne kunnen ze niet.
marlij geniet van je vrije dagen.
Liefs van martien en Trudy -
04 September 2015 - 10:47
Anja Leenders:
Jeetje wat een verhaal zeg, ja dat zijn de dingen die je daar ook tegenkomt en waar je ws. nooit aan zal wennen. maar goed dat je daarna even je gedachten op leuke dingen kan zetten en heerlijk kan gaan genieten van al het moois wat dit land dat ook te bieden heeft. Zwemmen met dolfijnen is geweldig weet ik uit ervaring, heel erg rustgevend. -
04 September 2015 - 17:00
Jovdmunckhof:
Hallo marly
Wat een verhaal zeg.
Fijn dat je weer snel. was opgeknapt.Wat een ervaring.
Geniet maar lekker van je vrije dagen.
liefs van tante Jo.
-
04 September 2015 - 23:03
Peet En Grad Van Well:
Hoi Marly,
Inderdaad heftige verhalen!!! Je had het zelf vooraf al gezegd dat dit ging komen, maar nu zelf meemaken en zo met ons allen delen is wel ff andere koek!! Sterkte, maak er het beste van. Als jullie er niet waren, wat was er dan wel???
Trouwens die kat, da's heel normaal: die zorgt dat de muizen wegblijven.......................
Geniet van je mini-vakantie.
Groetjes, Peet en Grad -
06 September 2015 - 11:54
Sjaak Antoinette.:
Hoi Marly.
We hoorden van Frank, Marloes dat je goed bent aan gekomen.
wat zijn het toch heftige verhalen,en wat een groot verschil met hier.
Wij blijven je volgen en leuk met de foto,s er bij.
groetjes van ons.
Sjaak Antoinette. -
30 September 2015 - 13:49
Sjaak Antoinette.:
hallo Mary.
We hoorden dat je jarig bent geweest bij deze nog proficiat.
Wat gaat het toch vlug nu is het al bijna oktober.
Marly we blijven je volgen.
groetjes vanuit Venray
Antoinette Sjaak
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
